Terug

OPEN BRIEF HONGERSTAKER

Open brief van Mohammad Mehdi Neshat. Hij is een van de vijf Iraanse hongerstakers die 12 augustus de tweeënveertigste dag van hun hongerstaking zijn ingegaan. Neshat was een dag daarvoor in zeer verzwakte toestand per ambulance van het AZC Franeker naar het AZC Leusden overgebracht. Hij heeft zijn brief opgesteld in het Farsi en deze is door een Nederlandse hulpverlener vertaald.

Open brief aan de bevolking van Nederland

Wij wonen in een land van democratie, een land dat voorvechter is van het waarborgen van de rechten van de mens. Gezien dit feit moeten we tenminste de gelegenheid hebben om onze rechten te kunnen verdedigen.
Wij zijn helaas het slachtoffer geworden van de politieke, maatschappelijke en economische praktijken van de Nederlandse regering en de IND, alleen omdat wij politieke vluchtelingen zijn. Wij doen een beroep op de Nederlandse bevolking om ons te beschermen en niet in de steek te laten en op te komen voor de mensenrechten van ons vluchtelingen die kilometers verwijderd zijn van ons land, volk en familie. Ik als politiek mens en mens dat zich inzet voor de vrijheid en bevrijding van gevangenen en onderdrukte mensen, zie geen andere weg dan te kiezen voor de hongerstaking, om de oprechtheid van mijn woorden te bewijzen. Want langs deze weg bewijs ik dat mijn verhaal absoluut waar is. Als terugsturen of uitzetten uw voornemen is, dan gaat mijn voorkeur ernaar uit om hier in dit land door mijn eigen toedoen te overlijden, zonder detentie en martelingen mee te hoeven maken.

Al meer dan veertig dagen ben ik in hongerstaking en ik neem alleen vocht tot me. Lichamelijk ben ik sterk afgezwakt en ik heb het erg moeilijk. Hoofdpijn en slapeloosheid maken het nog onhoudbaarder.
Daarom vragen we de autoriteiten en justitie ons dossier te heroverwegen. Dit om vast te stellen of wij ook als mens recht hebben om in leven te blijven. Als het antwoord op deze vraag nee zou zijn, dan is ons verzoek: laat ons zoals wij nu zijn. Het regime van de Islamitische Republiek staat het zelfs niet toe dat politiek verzet een eerlijk proces krijgt en zichzelf mag verdedigen. Mensen worden bij verstek veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf of de doodstraf.

Ik vraag me af hoe anders het zou zijn om een langzame dood te sterven. De IND heeft Iran tot veilig land verklaard en meent dat, zelfs als Iran niet veilig zou zijn, wij niet hoeven te vrezen voor gevaar. Was het niet een week geleden dat ze twee jongens van respectievelijk 16- en 18-jarige (leeftijd) in het openbaar hebben laten ophangen? Hun misdrijf zou homofilie zijn geweest. Ze noemen het een vonnis op basis van de Sharia en zo rechtvaardigen ze hun daad. Hoe zou het kunnen dat zo een land waar zelfs geen genade is voor zogenaamde maatschappelijke delicten, wij als politiek verzet met rust worden gelaten? Was het maar zo, dan had ik hier niets te zoeken. Ik vraag u om waarde te hechten aan onze zaak en ons het recht te geven om te mogen leven en een leven te leiden zonder ons voortdurend zorgen te moeten maken en te moeten vrezen voor de toekomst. Ontneem ons dit recht niet. Ik heb zelf ervoor gekozen om dood te gaan. Gedurende de afgelopen vijf jaar die ik heb doorgebracht in verschillende AZC’s heb ik nooit kunnen genieten van het leven, met voortdurende spanning en onzekerheid over de toekomst. Ik heb wel een plaats gehad om te wonen plus veertig euro zak- en eetgeld per week. Ik wil mijn dank uitspreken voor deze faciliteiten, maar de vraag is of dit voldoende kan zijn in het leven en hoe de toekomst er uit gaat zien. Hoe is het gesteld met de veiligheid?
En waar blijft het sociale leven? Denkt u dat ik, of mensen zoals ik, ooit weer positief kunnen denken over dit leven? Kunnen we ooit weer hoopvol door het leven gaan?

De vraag is wie er voor zou kiezen om zo’n leven te leiden. Ik zoek alleen maar veiligheid en niets anders. Ik hoop dat de dag ooit zal komen dat het nergens ter wereld onveilig is. En dat niemand vanwege zijn mening, ideologie en/of politieke activiteiten hoeft te vrezen voor detentie of executie. En ik prijs de dag waarop gezinnen van deze mensen niet meer het slachtoffer worden van onmenselijke handelingen. Tenslotte hoop ik dat er ooit geen verschil meer zal zijn in de behandeling van mensen en dat ze allemaal dezelfde rechten hebben. Onafhankelijk van waar ze vandaan komen of welke achtergrond ze hebben. Dat alle mensen leven in rust en vrede met en naast hun gezinnen en in hun eigen land.